Cignus, Lambacz, Łabuć, Łambęć, Skrzynno, Skrzyński,

Nieznane

(Łabędź). Lambacz. Que olorem seu cignum album in campo rubeo defert, (...).

Jan Długosz, Insignia ..., nr 72, s. 58


Łabędź. Który [to herb] łabędzia białego w polu czerwonym wyobraża.

Tłumaczenie Danuta Szopa


Ma być łabędź biały czy srebrny w polu czerwonym. Na hełmie takiż łabędź (...). Atoli nie wszyscy jednymże kształtem tego herbu zażywają (...). Drudzy łabędzia tak na tarczy, jako i na hełmie siedzącego noszą, z pyskiem i nogami czarnymi, na hełmie jednak nóg jego nie widać. Inni tak na tarczy, jako i na hełmie stojącego łabędzia z pyskiem i nogami żółtymi stawiają, i to jest zwyczajniejszy wizerunek tego herbu; przecież i między tymi samymi ta zachodzi różnica, że jedni z nich w prawą tarczy i głowę, i jego samego, drudzy w lewą, kierują.

Kasper Niesiecki, Herbarz, t. VI, s. 180-181


(...) w polu czerwonym łabędź srebrny kroczący z dziobem czarnym i takimiż nogami. Hełm z labrami z pokryciem czerwonym, a podbiciem zapewne srebrnym. Klejnot: łabędź jak w polu tarczy.

Józef Szymański, Herbarz, s. 182

(...) ex regno Danie ortum habens, a petro, qui in poloniam cum multis divicis et thesauris diuertens plures in ea ex muro fabricavit ecclesias.
Jan Długosz, Insignia ..., s. 58

z królestwa duńskiego korzenie mając, od Piotra, który do Polski z licznymi kosztownościami i skarbami uciekając wiele w niej murowanych kościołów zbudował.
Tłumaczenie Danuta Szopa


[Herb ten] tu do Polski przyniesion z duńskiego królestwa (...) przez Piotra, syna Gwilemowego, znacznego męża, który przedtem czas długi się bawił na dworze króla polskiego Bolesława, był wielkiej familii królestwa onego (...). Będąc młody, prędko się języka polskiego nauczył, a tak się sposabiał do obyczajów polskich, że mu żaden onej łaski królewskiej nie zajrzał.
A gdy zabił Abel Henryka króla, brata swego, ojciec Piotrów Gwilelm, który był przedniejszym w radzie króla Henryka, mając barzo wielki skarb u siebie w mocy, pisał do syna, aby zebrał wojsko jakie z pomocą królwską, a po on skarb przyjechał pierwej aniżby do niego przyszedł Abel on mężobójca. O czym powiedział Piotr Bolesławowi. Bolesław we wszystkim mu się łaskawie ofiarował i sam z nim do Danii jechać obiecał, co i ziścił. Wdzięcznie od Duńczyków był przyjęt. Potem opatrzywszy Rzeczpospolitą, wziąwszy Piotra z jego powinnymi i z ojcem, one skarby także wielkie, do Polski przyjechał.

Bartosz Paprocki, Herby, s. 566-567

Balbas, Bałaszko, Bartodziejski, Bierżański, Blistrub, Błaszkowski, Borkowski, Brzezicki, Brzeziński, Dejdygoltt, Dowgird, Dunin, Ginejd, Girski, Głuszyński, Golimunt, Goławiński, Gościkowski, Grodziński, Hołowczyński Książę, Horodyński, Jagiellowicz, Jastrzębski, Jawgieł, Jundził, Kamionomojski, Karnikowski, Karnkowski, Karwicki, Kąsinowski, Kłopocki, Komorowski, Koniński, Kostrzejowski, Kozic, Krajewski, Kudrewicz, Kunicki, Lubsieński, Łabędzki, Maciejowicz, Marcinkiewicz, Markiewicz, Matusewicz, Matuszewicz, Matyszewicz, Miciński, Mieczyński, Mingajło, Misopad, Modliszewski, Monsztolt, Możejko, Niemieksza, Owadowski, Pilecki, Polib, Primus, Prokulbicki, Przystałowski, Przyszowski, Radoński, Radostowski, Rajecki, Rostocki, Rzuchowski, Siemaszko, Skrzyński, Smorzewski, Suligostowski, Szemet, Szemioth, Szostakowski, Szpot, Szpotański, Ślepść Dunin, Talwosz, Tanajewski, Telefus, Trzebicki, Urbanowicz, Wąsowicz, Widejko, Wolski, Wołodkiewicz, Woyszko, Woyszyk, Zawisza, Zbarzyński, Zborzyński, Żuchowski.