Przeginia

Przeginia

(Przegonia). Przegonija. Que pro insigni portat duas lunas lumine deficientes, coniunctis dorsis, gladio medium tenente, in campo celestino.

Jan Długosz, Insignia ..., nr 98, s. 65

Przegonia. Która w znaku niesie dwa księżyce o świetle gasnącym, złączone grzbietami, miecz w środku dzierżąca, w polu niebieskim.

Tłumaczenie Danuta Szopa

Księżyce dwa niepełne, barkami do siebie, rogiem jednym do góry, drugim na dłó, obrócone, a między nimi miecz rękojeścią do góry, a ostrzem na dół, w polu czerwonym, być powinny, na hełmie z korony pół smoka wychodzi, tak, że dwie przednie jego nogi widać i skrzydła, w lewą tarczy z paszczy jego płomień wybucha, a w tym płomieniu tenże miecz i księżyce, jak na tarczy, kładą.

Kasper Niesiecki, Herbarz, t. VII, s. 537

(...) w polu błękitnym miecz otłuczony srebrny w słup ostrzem ku podstawie wśród dwóch odwróconych barkami od siebie złotych księżyców.

Józef Szymański, Herbarz, s. 242

Ciągnąc albowiem hetman polski z wojskiem do Morawy, kawalera doświadczonego przed sobą wysłał (...), ten był z domu Ostoja; a napadłszy na Morawczyków (...), lubo widział daleko większą liczbę nieprzyjaciela, najmniej się jednak nie strwożył, ale co prędzej wysławszy do hetmana po posiłki, sam się tymczasem potykał z Morawczykami. Trzymał ich długo na sobie, i już go i nieraz przeganiali, ale gdy mu sukkurs przyszedł, natarł żywo na nieprzyjaciela, i poraził go. Za tę odwagę, herb ojczysty Ostoję, tak mu przeformowano, że miecz cały między księżyce włożono, a na hełm (...) smoka, że w wielkim gniewie i zapalczywości Morawianów pobił. Przegonią zaś nazwany (...), lubo nieraz przeganiano go, przecież z placu cale nieustąpił (!).

Kasper Nieciecki, Herbarz, t. VII, s. 537-538

Bartkowski, Bratkowski, Djako, Domaradzki, Dulski, Dyako, Dzwonkowski, Głodowski, Gołuski, Hryniewicki, Huba, Kowalkowski, Kryński, Kryski, Lisowski, Niewieściński, Przepałkowski, Strzegocki, Wietrzyński, Zakobielski, Zwiartowski, Żołczycki.